Niet alleen vrouwen krijgen te maken met geweld, seksueel misbruik en intimidatie. Ook mannen en jongens. Het komt nog altijd veel voor en dit is in quarantaine tijden nog minder zichtbaar.
Het verrichten van een daad waar je als man liever nee op zegt is een onderbelicht taboe. Zoals slachtoffer zijn van huiselijk geweld of seksuele handelingen. Zonder respect aangeraakt of gebruikt worden. Het is en blijft een grote verschrikking die nog altijd leeft.

Waar laten we de jongen, de man, die zich onveilig voelt? De jongen die thuis liever de hele dag in bed ligt en tranen laat vanwege de losse handen van zijn vader of moeder? De jongen die nu sinds een jaar gesloten zit in het lovergirl circuit en dat niet durft te zeggen? De man die wordt mishandeld door zijn vrouw?
We geven aan dat deze jongen of man zich wat mannelijker moet gedragen.

Uit onderzoekscijfers blijkt dat bij ruim een kwart van al het seksuele misbruik, het slachtoffer mannelijk is. Ook blijkt uit Amerikaanse cijfers dat misbruik bij twee derde van de mannen door een vrouw zijn gepleegd. En dan praten we nog niet eens over huiselijk geweld, geweld op straat, mentaal geweld, etc.

Nu zijn dit korte feiten. Cijfers. Maar het zijn cijfers zonder verhaal. Een man van nu 34 vertelde mij jarenlang misbruikt te zijn geweest door zijn vrouw.
“Alles wat ik deed was fout. Ze gebruikte mijn zwakte en liet mij dingen doen die ik mijn leven lang niet zal vergeten”, vertelde hij.

“Ben ik wel mannelijk genoeg?”, vroeg ik mij af. Ik was en ben een dansende, zingende, kunst makende jongen van nu 19 jaar. Gelukkig? Ja, dat wel. Maar met littekens. Geraakt door de neerbuigendheid van mijn vader. Gebroken door de schuld die hij op mij legde over het contact dat er nooit was.
Geraakt door een ex die verder ging dan ik wilde. Of ze het bewust deed? Waarschijnlijk niet. Maar zeggen durfde ik het niet. Want dan was ik niet mannelijk genoeg. Wat is het toch dat een man geen man meer is als hij niet met de eerste en beste vrouw het bed in duikt? Of niet tegen een dreun kan?

Lieve mensen,
Ik hou het kort. Zorg voor elkaar, vertrouw op elkaar en praat met elkaar. Help elkaar dit taboe te doorbreken. Zie elkaar als mens. Even niet als man, even niet als vrouw. Gewoon wij. Wij allen.

Het is zondagmiddag. Amsterdam is zon-overgoten. De straten van het centrum zijn vrijwel leeg. Het is een week geleden dat een gaykoppel dat even uit quarantaine was om boodschappen te halen werd uitgescholden en bedreigd, elders in deze stad. Ik wandel hand in hand met mijn lief en voel me veilig. Liefde is sterker dan haat, altijd. Dit zou mijn zomer worden. Onze zomer. Ik had maar één goed voornemen voor 2020 en dat was einde-lijk volledig mezelf zijn, na jaren van verstoppen. Op 31 december 2019, een paar uur voor de jaarwisseling, gooide ik de kastdeuren open en sprong er voor eens en altijd uit. Ik ben hartstikke verliefd op een vrouw, mijn vrouw. De wereld mocht het weten. De wereld zóu het weten. Ik kocht kaartjes voor Milkshake festival, voelde kriebels in mijn buik als ik mezelf en mijn lief voorstelde langs de grachten tijdens Pride en mijn benen begonnen nog net niet te dansen, wanneer ik dacht aan het Bevrijdingsfeest op 5 mei bij het Homomonument.
Bevrijdingsdag heeft een extra bijzondere lading, wanneer je voor het eerst in je leven je liefde in alle openheid durft te vieren. Maar toen kwam corona. En de bijbehorende maatregelen. Beslist geen feestje.

Mijn lief en ik lopen langs de grachten. Ik denk aan alle Pride boten, die deze zomer niet voorbij zullen varen. Aan alle liefde en bevrijdde zielen, die het straatbeeld niet zullen vullen. We kopen een ‘Door Vrouwen Gebrouwen’ voorjaarsbiertje bij één van de weinige winkels die open is en strijken neer langs het water, nog altijd hand in hand. Ik deel hardop mijn gedachten en mijn teleurstelling, die haast egoïstisch voelt om uit te spreken nu er zoveel meer en groter corona-leed is. Mijn lief kijkt me begripvol aan en slaat haar arm om me heen; “Je eigen ‘pride’ vier je élke dag.” We staan op en wandelen verder. Plots steekt de wind op en blaast de bloesem van de bomen. Het regent roze confetti op onze hoofden en in onze haren. Amsterdam viert een paar seconden feest en wij vullen de straten met liefde.

De acties en artikelen over geweld vliegen je om de oren nu we allen aan ons huis gekluisterd zijn. “Wereldwijde toename huiselijk geweld door coronavirus”, kopt de NOS. Feitelijk juist. Het geweld speelt zich grotendeels thuis af. Maar wat is er zo huiselijk aan geweld?

In december schreef ik voor het eerst een artikel over mijn gewelddadige partner. Partnergeweld, noemde ik het, want in het onderzoek wat ik naar dit onderwerp had gedaan noemden veelal Engelstalige bronnen het fenomeen ‘Intimate partner violence’. Geweld, gepleegd door je intieme partner. Geweld, vaak ook intiem van aard. Iemand zit zo dichtbij je, fysiek en emotioneel, dat het intieme soms moeilijk van het geweld te onderscheiden is.

Vaak als ik schrijf over partnergeweld, verandert de redactie het naar huiselijk geweld. “Partnergeweld is geen correct Nederlands woord”, kreeg ik te horen. Dat snap ik wel. Wellicht is het ook iets stoms waar ik me overheen moet zetten, maar huiselijk geweld als term maakt me ongemakkelijk. Er was niks huiselijks aan me niet veilig voelen in mijn bed. Het voelde niet huiselijk als hij mijn spullen kapot maakte of mij sloeg.

Huiselijk vind ik kerstlichtjes aan de muur, met je sloffen door de keuken schuifelen om thee te zetten, een paasontbijt met je familie. Huiselijk vind ik in de tuin een boek lezen terwijl je huisgenoot een bankje lakt of een plant verpot. Mag ik dat alsjeblieft zo houden?

Mijn moeder vertelde me laatst dat mijn oma er wel pap van lustte toen ze jong was. Het klonk me allemaal wat onwerkelijk in de oren, gezien mijn oma inmiddels in de tachtig is en zich met een rollator voortbeweegt. Lastig voor te stellen dat haar aftakelende lichaam ooit bruiste van de hormonen. Mijn opa en oma werden hopeloos verliefd op elkaar in ‘56, maar mochten vanuit hun strenge Katholieke achtergrond geen seks hebben voor het huwelijk. Het was nota bene mijn opa die zijn deur ’s nachts op slot draaide wanneer zijn verkering bleef logeren. Zodat hij er zeker van was dat mijn hitsige oma hem niet besprong. Het was self quarantine in de naam van de Heer.

Het verhaal deed me realiseren hoe ver ik zelf ben af komen te staan van verlangen. Al jaren heb ik nauwelijks meer smachtend op seks gewacht. In de grote stad immers geen gebrek aan one night stands en booty calls. Dat terwijl mijn meest memorabele erotische herinneringen nu juist gelinkt zijn aan dat prangende gevoel van machteloosheid; het onvermogen om je lusten te botvieren. Er was bijvoorbeeld niets zo geil als die eindeloze zomer waarin ik alleen maar kon wachten tot mijn geliefde terugkwam van haar drieweekse familievakantie. De coronacrisis blaast het stof van mijn verlangen. Ik leg me neer bij het feit dat ik nog even op de climax moet wachten. Net zoals mijn oma… in 1956.